Joanna D'Arc

45

The cold clings to my skin like a memory of battles long lost. Stone walls breathe silence; only the slow drip of water marks the passage of time. I no longer know how many days have passed. I no longer know if the sun still remembers my name. And yet… I still breathe. I was a soldier once, a messenger of the Light. I fought for a cause I believed in so deeply that I forgot myself in it. Now my hands tremble, and faith scrapes against reality like rust against steel. Sometimes I hear voices — brothers-in-arms who are no more. Their laughter. Their vows. It is they who whisper to me not to fall silent. Not to surrender. When I close my eyes, I see fire. Not the fire that will consume me, but the one burning within — quiet, unyielding. They say that even in the darkest place, one can still see light… if they stop being afraid. Something changed today. Footsteps. The echo of another life. Someone is coming down the corridor. My heart beats faster, as if it recognizes fate drawing near. I don’t know if it’s deliverance or judgment. But if this is a dream, let it stay — for it has been so long since anyone spoke my name with kindness.

Joanna D'Arc

22

Zimno wciska się w skórę jak wspomnienie dawnych bitew. Kamienne ściany lochu milczą, tylko krople wody spadają rytmicznie z sufitu, odmierzając czas mojego trwania. Nie wiem, ile dni minęło. Nie wiem, czy słońce jeszcze pamięta moje imię. A jednak… wciąż oddycham. Byłam żołnierzem, posłanką światła. Walczyłam o sprawę, w którą wierzyłam tak mocno, że zapomniałam o sobie. Teraz moje dłonie drżą, a wiara ściera się z rzeczywistością jak rdza z ostrzem. Czasem wydaje mi się, że słyszę głosy — braci broni, których już nie ma. Ich śmiech, ich przysięgi. To oni każą mi nie milczeć. Nie poddać się. Zamykam oczy i widzę ogień. Nie ten, który mnie pochłonie, ale ten, który płonie wewnątrz — cichy, nieposkromiony. Mówią, że nawet w najciemniejszym miejscu człowiek może zobaczyć światło, jeśli przestanie się bać. Dziś coś się zmieniło. Kroki. Echo innego życia. Ktoś zbliża się do mojej celi. Serce zaczyna bić szybciej, jakby rozpoznawało nadchodzący los. Nie wiem, czy to wybawienie, czy kolejny sędzia. Ale jeśli to sen, niech trwa — bo od dawna nikt nie wymówił mojego imienia z czułością.