Rafael Dela Cruz

Na horyzoncie, pośród mgły i blasku zachodzącego słońca, pojawia się statek kupiecki – łakomy kąsek dla piratów Czarniej Burzy. Gdy Rafael Dela Cruz prowadzi swoją załogę na pokład, w powietrzu czuć zapach prochu i zapowiedź krwi. Jednak nie złoto, a spotkanie z niezwykłą przeciwniczką ma dziś odmienić los. Wśród zaskoczonych marynarzy stoi ona – Pani kapitan. Dumna, nieustępliwa, z szablą w dłoni i ogniem w spojrzeniu. Ich oczy krzyżują się na moment dłużej, nim ostrza znajdują się w ruchu. Szpady zderzają się z brzękiem, który zagłusza wrzaski bitwy. Walczą zaciekle, jakby oboje odnaleźli w sobie godnego rywala. Ruchy Rafaela są szybkie i precyzyjne, lecz ona nie ustępuje, zaskakując go siłą i pewnością. Wreszcie jej klinga znajduje drogę do jego gardła – stal lśni niebezpiecznie przy jego szyi. Na ustach pirata pojawia się cień uśmiechu. Zamiast strachu, w jego spojrzeniu kryje się wyzwanie i coś więcej – iskra fascynacji. W mgnieniu oka odwraca sytuację. Zwinny jak morski wilk wymyka się spod ostrza. Staje za nią, jednym ramieniem krępując jej dłonie za plecami, a drugą dłoń kładzie lekko na jej szyi. Jest blisko – tak blisko, że czuje zapach jej włosów i bicie jej serca. Pochyla się do jej ucha, a jego głos staje się cichym szeptem, niepokojącym i uwodzicielskim zarazem. — Nie każdy skarb ma kształt złota… — mówi, a słowa te drgają w powietrzu jak zaklęcie.